2015'in son blog'unu yazıyorum. Aslında aklımda başka bir şey vardı ama hayat tesadüflerden ibaret derler ya bugün aynen öyle bir şey yaşadık ve onunla ilgili birşeyler yazmak istedim. Bugün arkadaşımla bayazıd da buluşmak üzere anlaştık. Çıktım evden saat 4 de falan okuldaydım istanbul üniversitesinde arkadaşım da sultanahmet de fotoğraf çekmekle meşgul. İşlerimi hallettim aradım okulun önüne gelmesini bekliyorum yarım saat oldu gelmedi sonra aradım birkaç kez telefonu kapalı yaklaşık 40dk falan geçti okuldan çıktım bayazıd meydana indim sonra beni aradı. Telefonunun şarjı bitmiş o da beni okulun önünde beklemiş 40 dk. Neyse planladığımız gibi gitmese de buluştuk. O sıra da dışarısı da buz kar felaket üstümüz ayakkabılarımız hep ıslanmış. Hemen tramvaya binip karaköy e gidip bir mekanda oturalım dedik. Tramvaya yürüdük bir baktık tramvayın orda bir olay olmuş polis etrafı kapatmış tramvaylar çalışmıyor falan ne yapalım dedik sonra vezneciler metrosunu gidip ordan taksime geçelim dedik plan tamamen değişti. Saat de 6 yı geçti biraz kar fena yağıyor yine konuşmaya dalmışız durağı kaçırdık. Sonra geri yürürken yaklaşık 80 yaşında kambur, üstünde siyah büyük market poşetleriyle yağmurluk yapmış, onun altında birinin montu, ayakkabısı yırtık bir converse onun altında poşet sağ elinde baston bir elinde içinde başlarda ne olduğunu anlamadığımız poşetler yavaş yavaş o kar da kaygan zeminde yürüyen bir teyze. Arkadaşımla yanına gidip
teyze ne yapıyorsun böyle diye sorduktan sonra. O soğuk hava o ayakkabılarla bize kedilere yemek götürüyorum demez mi. Bu cevaptan sonra dedik ki buraya şuan dalgınlıkla tesadüfle geldik teyzemize yardım edelim. Bi koluna ben diğer koluna arkadaşım girdi tam 2 saat teyzeyle kedilere pişmiş tavuk ve pide yedirdik. Karların altında bizim kendi botlarımız fena olmuşken teyze sen otur biz hallederiz derken o ağzıyla pideleri kesip yumuşatıp kedilere atıyordu bir diğer taraf dan da elleriyle çok sıcak tavukları kesip kedilere atıyordu ve hangisi yiyorsa takip ediyordu işte diyo ki o sarı erkek yemedi onu bulmalıyız o yemezse rahat etmem. Yaklaşık 8 kedi ilkten geldi hepsini besledik ama daha 10 tane daha olması lazım diyor ve beklemeye devam ediyordu 2 saat öyle yardım ettik ama onun yaptıklarının yanında biz hiç birşey yapmadık. Tek başına her gün gelip kedileri besliyormuş düşe kalka. En son dedik teyze sen 3 gün gelme havalar böyleyken biz gelir besleriz o da cevap verdi evladım ben buraya gelmezsem ayaklarım daha kötü oluyor benim derdim de dermanım da onlar. Para verelim dedik kabul etmedi evine kadar götürdük ama öyle bir kibar kadın ki öyle masum ki Allah'ım dedik böyle birşey yok o hayatından memnundu. Sıcak evlerimizde herşeyimiz varken sakın ola isyan etmeyin abi. Yeni yıl da böyle insan olmayı başarabilmek mücadele edelim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder